طلائیه بودیم. دم‌دم‌های صبح، بچه‌هایی كه رفته بودند جلو، مجبور شده بودند عقب‌نشینی كنند. زمین و زمان می‌لرزید. اصلاً حس می‌كردی توی این دنیا نیستی،‌ این‌قدر كه شدت آتش زیاد بود.

بی‌سیم به دست،‌ بالای خاك‌ریز ایستاده بود. داشت با فرمان‌دهِ گردان صحبت می‌كرد. می‌خواست برگشتِ بچه‌ها با كم‌ترین تلفات باشد. ما اون‌طرف خاك‌ریز پناه گرفته بودیم. با هر صدا دلم هری می‌ریخت پایین. می‌گفتم الآن موج حاجی را می‌گیرد.

خودم را انداختم روی حاجی و با هم غلت خوردیم تا پایین خاك‌ریز. نفسش بند آمده بود،‌ ولی چیزی نگفت. آرام بلند شد و دوباره رفت سر كارش.